W jednej z firm deweloperskich nastąpiła przerwa w prowadzeniu inwestycji ze względów przedłużających się procedur kredytowych. Inwestor zasugerował wstrzymanie prac budowlanych na około dwa miesiące, na co wykonawca nie wyraził zgody i pomimo uzgodnienia w umowie możliwości zaistnienia takich sytuacji, wystąpił do Inwestora z karami umownymi i fakturami za sprzęt, ogrodzenie, organizację i utrzymanie placu budowy. Inwestor, próbując polubownie rozwiązać problem, podpisał porozumienie z wykonawcą i – zgodnie z jego treścią – zlikwidował jego roszczenia oraz wypłacił wynagrodzenie za wykonane dotychczas prace bez karu umownych.

Jednak dwa dni przed podpisaniem porozumienia wykonawca złożył oświadczenie notarialne informujące, że działa w sytuacji wyższej konieczności i wszelkie oświadczenia i porozumienia są nieważne i obarczone błędem prawnym. Inwestor znalazł się w następującej sytuacji: wszystkie należne pieniądze zostały wypłacone, a wykonawca, zasłaniając się oświadczeniem, wystąpił ponownie o nienależne zadośćuczynienie. Jednocześnie sprzedał swoje nienależne roszczenie innej firmie wykonawczej i wpisał roszczenie do księgi wieczystej, blokując tym samym możliwość prowadzenia inwestycji i otrzymania kredytu inwestycyjnego.

Inwestycja budynku mieszkalnego zlecona przez inwestora generalnemu wykonawcy. Generalny wykonawca zleca poszczególne prace różnym podwykonawcom (A, B, C itd.), którzy z kolei zatrudniają swoich podwykonawców – małe firmy budowlane (X). Umowę podpisuje firma A z firmą X. Protokoły odbiorów podpisuje za to firmie X firma B. Podwykonawca X wystawia fakturę na firmę C – zgodnie z błędnie podaną informacją przez zatrudniającego. Nie zgadza się więc zatrudniający z odbierającym pracę i adresatem wystawionej faktury. Zatrudniający, czyli firma podwykonawcza A, nie płaci swojemu podwykonawcy, czyli firmie X, który nie ma żadnych potwierdzonych podpisem podstaw do uzyskania należnej zapłaty.

Inwestycja osiedla mieszkaniowego jest w toku – na poziomie wykonywania pierwszej kondygnacji. Budowa wykonywana jest metodą tradycyjną z pustaka ceramicznego Portherm jako podstawowego materiału. Technologia wykonywania muru z tak dobranego materiału wymagała wykonania pełnej przekładki ze styropianu 0,2 co kilka warstw. Inwestor, wchodząc na budowę, zwrócił uwagę na wykonywane przekładki styropianowe, widoczne w licu ściany. Jego uwagę przykuł jednak równoczesny brak, charakterystycznych dla tego typu prac, unoszących się drobin materiału. Po odkryciu wykonanej przekładki okazało się, że wykonawca położył tylko wąskie paski styropianu, markując prawidłowe wykonanie!

Duża firma wykonawcza stawiająca sześciokondygnacyjny budynek mieszkalny doprowadziła inwestycję do stanu deweloperskiego, uzyskując pozwolenie na użytkowanie. Przekazała lokale mieszkalne przyszłym użytkownikom, którzy, po podpisaniu aktu notarialnego, wykończyli i zaaranżowali swoje mieszkania. Właściciele lokali mieszkalnych wprowadzali się do nabytych mieszkań po ok. sześciu miesiącach od momentu podpisania aktu notarialnego. Zarówno mieszkańcy, jak i powołana wspólnota mieszkaniowa, nie zażądali odbiorów poszczególnych przyłączy (gazowego, prądowego, kanalizacyjnego, wodnego itp.). Po około czternastu dniach mieszkańcy zgłosili awarię do odpowiedniego przedsiębiorstwa wodno-kanalizacyjnego pod postacią cofających się ścieków. Co się stało? Okazało się, że deweloper i generalny wykonawca nigdy nie uzyskali pozwolenia na przyłącz do sieci kanalizacyjnej ze względu na techniczny brak możliwości! Deweloper był w posiadaniu pisma obligującego go do powiększenia kolektora odbiorczego, czego… nie wykonał. W efekcie kanalizacja odpływowa z budynku była wprowadzona do gruntu, bez odpływu. Mieszkańcy byli zmuszeni ponosić koszty budowy nowego kolektora.